نیکوکاری؛ پادزهری برای مشکلات جامعه
تاریخ انتشار: ۹ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۴۰۱۳۲۹
یک عضو هیئت علمی دانشگاه تهران گفت: نیکوکاری یک امر تاریخی و اجتماعی و از قدمت زیادی برخوردار است و پادزهری برای مشکلات به حساب می‌آید.
در روز‌های پایانی آذرماه بود که مرکز خیریه سازمان اوقاف با همکاری اطلس خیر ایران اقدام به برگزاری نشست تخصصی با عنوان ضرورت بررسی انجام پیمایش‌های ملی در حوزه نیکوکاری و همچنین، نقد و بررسی نخستین موج پیمایش ملی گرایش مردم ایران به نیکوکاری کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در این نشست، حجت الاسلام والمسلمین احمد شرفخانی، یکی از دلایل موفق نبودن در امر مشارکت مردمی در امور خیریه را انجام ندادن پژوهش عنوان کرد و تأکید کرد مجموعه‌ها و نهاد‌هایی که کنش‌گر اصلی امر خیر هستند باید به سمت پیمایش‌ها بروند. زیرا قانونگذاری بدون پژوهش کاربردی موفق نخواهد بود و مجموعه‌های حاکمیتی نیز، باید صدای مردم را بشنوند و از پیمایش‌ها استفاده کرده و نظام مسائل را استخراج و راهکار و برنامه طراحی کنند.
غلامرضا غفاری، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران در رابطه با جایگاه امر نیکوکاری بیان کرد: نیکوکاری یک امر تاریخی و اجتماعی است و از قدمت زیادی برخوردار است و پادزهری برای مشکلات به حساب می‌آید. بنابراین، اگر می‌خواهیم حیات اجتماعی رونق پیدا کند باید به سمت فعالیت‌های نیکوکاری برویم که خود را به شکل‌های مختلف نشان می‌دهند.
این عضو هیئت علمی دانشگاه تهران درمورد فعالیت‌های نیکوکارانه مردم ایران گفت: بنده فکر می‌کنم خوشبختانه، در جامعه ایران هنوز مردم آمادگی خوبی برای انجام کار‌های نیکوکاری دارند. زیرا تجربه نشان داده است مردم کشورمان با حضور، تلاش و کنش گری خود به خوبی توانسته اند در امر نیکوکاری مشارکت داشته باشند. اما این کار به تسهیلات قانونی و زمینه‌هایی نیاز دارد که همگی آنها باید برای این موضوع مهم فراهم شده و موانعی که باید برداشته شوند هم مرتفع شوند. این در حالی است که به منظور اهتمام و تلاش در جهت برداشتن این موانع و فراهم کردن فرصت همچنان با تنگنا‌هایی روبرو هستیم.
غفاری در پاسخ به این پرسش که در سال‌های گذشته چه تحولاتی در کار‌های نیکوکاری در کشور صورت گرفته است؟ تصریح کرد: امر نیکوکاری یک واقعیتی است که با جنبه‌های مختلف زندگی افراد در ارتباط است. به همین دلیل، یکی از عواملی که باعث تقویت کار‌های نیکوکاری در جامعه می‌شود رضایت اجتماعی است. یعنی به میزانی که شما رضایت و سرمایه اجتماعی داشته باشید می‌توان برای کار‌های نیکوکاری اقدام کرد. در این میان، متأسفانه، بنده معتقد هستم ما در این چند سال با یک افتی از نظر رضایت و سرمایه اجتماعی روبرو بوده ایم. در نتیجه، این موضوع می‌تواند روی امر نیکوکاری تأثیرگذار باشد.
این عضو هیئت علمی دانشگاه تهران افزود: پیشنهاد بنده این است که متولیان حتماً از همه ظرفیت‌های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی استفاده کنند که در میان آحاد افراد جامعه و گروه‌های مختلف وجود دارند.
منبع: پول نیوز
کلیدواژه: دانشگاه دانشگاه آزاد دانشگاه تهران دانشگاه علوم پزشکی دانشگاه عدالت عضو هیئت علمی دانشگاه تهران کار های نیکوکاری امر نیکوکاری
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.poolnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پول نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۴۰۱۳۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ترومای اجتماعی، طوفان خاموش
وحید محمود قره باغ؛ "شاید بتوان کشته شدن یک یا حتی ۱۰ انسان را در فهم گنجاند، اما کشته شدن هزاران و میلیون‌ها انسان از حدود امکان هرگونه ادراک و پنداری خارج است. " این جملات گونتر آندرس، فیلسوف و شاعر بزرگ آلمانی است؛ زمانی که می‌خواست عمق فاجعه بمباران هسته‌ای هیروشیما را به تصویر بکشد. کسی که توانسته بود از آلمان نازی فرار کند و این کلمات او به خوبی می‌تواند در قالب یک موضوع و یا به عبارتی فاجعه، تروما اجتماعی را تبیین کند.
تروما واژه‌ای یونانی به معنای زخم است و اصطلاحا به هر ضربه و شوکی گفته می‌شود که از بیرون بر بدن و یا روان شخص وارد شود. در ابتدا تروما تنها مختص به پزشکی و جراحی بود و به زخم یا جراحتی اطلاق می‌شد که عامل خارجی داشت. به مرور این واژه وارد حوزه روانشناسی شد و از این رو یکی از انواع گونه‌های تروما، ترومای روانی (روان زخم) و همچنین ترومای اجتماعی است. فراموش نکنیم، غالب بیماری‌هایی که انسان را دچار می‌کند، ریشه روانی دارد.
ترومای روانی ضربه‌ای است که بر روح و روان انسان وارد می‌شود که به دنبال خود اثرات سوء و ویرانگری را به دنبال دارد. از سویی ترومای اجتماعی حوزه بیشتر و وسیعتری را درگیر می‌کند؛ چرا که انسان موجودی اجتماعی است و نمی‌تواند مستقل از محیط و اطرافیان زندگی کند. در واقع اتفاقاتی ناگواری که برای جوامع رخ می‌دهد، نمونه بارزی از ترومای اجتماعی است. از جمله این موارد می‌توان به تلاطم و تشنج‌هایی اشاره کرد که گاه به کشتار نیز منجر می‌شود.
همچنین جنگ، قحطی، خشونت، سرکوبی، بی عدالتی و بیماری از عوامل ترومای اجتماعی هستند. متاسفانه آثار و عواقب مربوط به تروما، ماندگار بوده و شخص و جامعه دیگر جامعه قبلی نخواهد بود. ضمن اینکه ترومای اجتماعی، تالمات خود را به نسل‌های آتی نیز سرایت می‌دهد. ناگفته نماند افسردگی، اختلال خواب، هراس، پوچ انگاری، بی تفاوتی، بی اعتمادی به دیگران، عدم تمرکز و عدم اعتماد به نفس از نشانه‌های تروماست.
هر چند ترومای اجتماعی قابل درمان است، ولی شرایط و ملزومات خاص خود را می‌طلبد. امید بخشی به منظور افزایش روحیه یکی از مهمترین عوامل جهت برون رفت از ترومای اجتماعی است. همچنین نگرش گذرا نسبت به گذشته نیز می‌تواند در این مقوله کارساز باشد. هر چند این مهم نیاز به مهارت و حتی آموزش‌های خاص است. از سویی هر چند برخی جوامع با مهارت و مقاومت می‌توانند از شرایط تروما خارج شده و حتی آن را تبدیل به یک برتری کنند، ولی غالب جوامع نیز قادر نیستند و به ناچار از آسیب‌های عمیق، ماندگار و جدی آن در امان نخواهند بود.
شکل ۱. برخی مجموعه‌ها با مهارت و مقاومت می‌توانند از شرایط تروما خارج شده و حتی آن را تبدیل به یک برتری کنند.
ترومای اجتماعی درد و رنجی همگانی است و همت و بینش جمعی می‌طلبد. در نهایت به همان گونه که در روان شناسی یک انسان بالغ گاهی حتی از یک کودک نیز آسیب پذیرتر است، جامعه نیز نسبت به ترمای روانی شخصی می‌تواند بسیار آسیب پذیرتر باشد، صدمه‌های که در نهایت فرد فرد جامعه را متاثر می‌کند. ترومای اجتماعی همچون فرهنگی غلط است به مانند هوای آلوده‌ای می‌ماند که جامعه تنفس می‌کند. وقتی شخصی دچار ترومای روانی می‌شود، نه تنها خود که جامعه را نیز درگیر می‌کند. حال تصور کنید که افراد کثیری به این بیماری دچار شوند و در واقع تاثیرات سو آن به صورت تصاعدی افزایش خواهد یافت. این وضعیت بی شباهت به تکثیر ویروس‌ها برای بیماری یک مجموعه نیست.
در ترومای اجتماعی، اشخاصی بیشترین تاثیر را دارند که نه تنها تعادل خود را حفظ می‌کنند بلکه جامعه را به سوی ثبات سوق می‌دهند. تاثیر این افراد به مانند نوشدارویی برای جوامع است. در ترومای اجتماعی افراد می‌بایست به جای بغرنج کردن شرایط به بهبود آن فکر کنند و به جای اینکه انگشت اتهام را به سوی اشخاص و یا برخی مجموعه‌ها بگیرند، باید به فکر همگرایی باشند.
هر چند مهربانی، عطوفت، همدلی و همزبانی در همه مواقع کارساز نیست، ولی در برخی شرایط و موقعیت‌های حاد راهگشاست. ترومای اجتماعی مستقل از اینکه در مدت کوتاه و یا زمان طولانی بر جامعه عارض شود، برای درمان نیاز به زمان دارد و به مانند بیماری می‌ماند که هر چند آمدنش لحظه‌ای است، ولی مدت‌های مدیدی جوامع را درگیر می‌کند. امید که مجموعه ها، مهارت‌ها و مقاومت‌های لازم برای غلبه بر این چالش بزرگ را کسب کرده و بهره ببرند.
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟